Als je eigen dochter gepest
en buitengesloten wordt op school, doet dat ongelooflijk veel pijn. Zelfs nu,
jaren later, kan ik me de scenario’s nog goed voor de geest halen. Mijn dochter
was destijds een heel verlegen en onzeker meisje van 10 jaar. Mooi, slim, viel
niet uit de toon qua gedrag of uiterlijk. Maar met veel buikpijn en oorpijn. Met slaapproblemen. Tegen de tijd dat we erachter kwamen dat dit werd veroorzaakt
door stress in de klas, was het al een hele tijd gaande. Het doet pijn als je kind
zo verdrietig is. Het doet pijn, als anderen jouw kind, jouw kostbare liefde,
afwijzen. In het boek ’luchtbel’ vertel ik over deze gebeurtenissen. Over hoe
we geprobeerd hebben de sfeer om te buigen.
”De
meiden hebben een topavond en -nacht. Ze kletsen tot diep in de nacht en het is
supergezellig. Als ze de volgende morgen worden opgehaald door hun ouders,
zeggen de ouders dat ze het een heel goed idee vinden, zo’n slaapfeestje. Ze
zien dat de meiden het gezellig hebben gehad. Ze weten allemaal dat er erg veel
conflicten onderling zijn. Het is goed als ze samen ook positieve ervaringen
opbouwen, verwoordt één van de ouders het. Zo is het maar net. Een andere ouder
geeft ons ook complimenten,
deze klas heeft wel een extra duwtje in de rug nodig. Wat goed
dat jullie dit initiatief hebben genomen! Ik antwoord dat Anne het niet
altijd fijn heeft gehad in deze klas, maar dat ik blij ben dat het nu een stuk
beter gaat. Weet ik veel.”
Dit is nog maar het begin.
Hier ben ik nog vol goede moed. Hier ben ik nog naïef en idealistisch.
Er is tegenwoordig veel meer
aandacht voor de gevolgen van pesten. Gelukkig maar, want er is helaas nog een
lange weg te gaan. Bewustwording is het begin. Toen er op tv een programma over
pesten was met een verborgen camera, kwam er heel veel kritiek. Want de scholen,
maar vooral de ouders van de desbetreffende kinderen, kwamen in opstand. Het
was natuurlijk hartstikke zielig voor die kinderen, om geconfronteerd te worden
met de gevolgen van hun eigen gedrag in de groep. Het stond nu ineens op film,
en dan kun je er niet meer onderuit. Dan zie je pas echt wat er gebeurt. Terwijl
iedereen geschokt was bij het zien van de confronterende beelden, want het
blijkt bijna altijd veel erger te zijn dan wordt vermoed, gingen de ouders zich
beroepen op hun recht op privacy.
Ook in een Amerikaanse
documentaire is op filmbeelden te zien hoe een jongetje mishandeld en bedreigd
wordt. Iedere dag opnieuw. Het is een aangrijpende documentaire. Terwijl de
filmbeelden er niet om liegen, wordt er alles aan gedaan om de
verantwoordelijkheid af te schuiven. We zien het gebeuren. Om te huilen.
Wij hebben het ook ervaren:
de meeste ouders toonden zich heel bereidwillig om het pestprobleem te helpen
oplossen. Maar dan wel in z’n algemeenheid graag. Een spiegel worden
voorgehouden vindt niemand fijn, maar soms is het nodig om verantwoordelijkheid
te nemen. Om de verborgen rangorde in een groep overhoop te gooien. Geen doekje
voor het bloeden (of voor de krokodillentranen) te gebruiken, maar moed te verzamelen.
Of, om het qua taalgebruik maar dicht bij mezelf te houden, de koe bij de
horens te vatten.
Ook de houding en daadkracht
van een leraar is van onschatbare waarde. Onze dochter had de pech met een
vriendelijke maar lakse leraar. Daarom kon het pesten blijven doorgaan. Maar er
zijn ook leerkrachten die wel een stapje verder durven gaan en niet bang zijn
voor het nemen van hobbels. Op de ’Dag van de Leraar’ krijgen zij van mij in
stilte een lintje, een hele mooie met glimmers en glitters. Omdat ze goud waard
zijn. Wat ben ik blij met leerkrachten die werkelijk in staat zijn om voor mijn
kinderen het verschil te maken!
Ik heb ervoor gekozen om het
pestprobleem in het boek te verwerken. Omdat pesten niet stopt bij alleen maar
bewustwording.
Ingen kommentarer:
Send en kommentar