onsdag den 29. oktober 2014

En toen ging het mis


Onze jaren in Denemarken hebben hun sporen nagelaten. De eerste jaren vlogen voorbij. We hadden het druk, maar ook erg leuk. We hebben veel nieuwe en leuke dingen meegemaakt. De boerderij was verre van ”gelikt” maar dat was meteen ook de grote uitdaging. We kregen kinderen. We hebben nieuwe vrienden gemaakt. We hebben ons plekje gevonden hier.    

En voor je het weet, ben je dan alweer jaren verder. En ouder.

Er is de afgelopen jaren veel gebeurd. Te veel. Maar ons leven ging gewoon door. Het was een sneltrein die we niet meer konden stoppen. We hadden onze handen vol. Dat was goed, zo hielden we ons hoofd koel. Dachten we.

En toen ging het mis. Er kwam een moment dat alles stil kwam te liggen. Dat het niet meer ging. Gebroken.

”Luuk gaat een aantal keer terug naar de dokter, en vraagt hem om hem alsjeblieft weer vooruit te helpen, want hij voelt zich zo ziek. Ik ga mee, zeg dat het zo niet meer gaat, help ons alsjeblieft. Ik hoop dat ze hem opnemen, ben inmiddels radeloos. Want er is toch ergens iets niet in orde, dat kan niet anders. Hij mankeert anders nooit wat. Maar de dokter zegt dat zijn lichaam totaal uitgeput is, hij moet meteen stoppen met alles. Als je te lang over je grenzen heen gaat, gaan er functies uitvallen, zo gaat dat bij een burnout. Een burnout? Luuk een burnout?”
 
’Luchtbel’ is begonnen als een soort dagboek. Schrijven is voor mij een therapie. De woorden en zinnen bleven maar komen. Mijn verhaal over de aanloop en de gevolgen van de burnout weerspiegelt een veel groter probleem hier in Denemarken. En dat is de reden dat ik besloten heb mijn verhaal te delen.  

 

 

 

fredag den 17. oktober 2014

Over de schoenmaker bij de verkeerde leest


Als boer word je regelmatig gecontroleerd. Je hebt bijvoorbeeld de milieucontrole, maar ook de controle van de melkfabriek. Natuurlijk is het goed dat er gecontroleerd wordt. Uiteindelijk produceren boeren voedsel, en het is belangrijk dat dit op een goede en verantwoorde manier gebeurt. Maar je kunt ook overdrijven… 

Vorige week haalde ik een van de kinderen op van een verjaardagsfeest. Het was drie kwartier rijden, dus ik had alle tijd om rustig na te denken, muziek te luisteren en om me heen te kijken. Ik had de cd opstaan van Acda En De Munnik. Altijd leuk, hun teksten, na al die jaren zorgt het bij mij nog steeds voor een grote glimlach.  

Maar op de een of andere manier moest ik bij het luisteren van een bepaald nummer ook ineens denken aan de landbouw. Ik weet geen sector waar zoveel mensen zich negatief mee bemoeien als de landbouw. Zelfs degenen die nooit een voet in de stal zetten, weten precies uit te leggen waar het fout zit. Zelf hebben ze een (te dikke) hond of kat thuis, of een konijn in een hok, of een hamster die ´s nachts fijn in een bal mag rennen. Maar je moet de kennis van zo´n honden- of kattenbezitter natuurlijk niet onderschatten. Of ze gaan regelmatig op een kinderboerderij beestjes aaien.  

Of ze liken en delen de gemanipuleerde filmpjes van zogenaamde dierenvrienden die op You Tube en Facebook circuleren. Filmpjes die de helden veelal zelf in scène hebben gezet. Hartstikke knap, zeker met dat lugubere licht er bij en die aangrijpende muziek op de achtergrond. Wereldverbeteraars zijn het, deze gangmakers. Bescheiden ook, want ze willen meestal wel graag anoniem blijven. En kuddedieren, hun volgers, die alles voor zoete koek slikken. Het lijkt wel alsof de link tussen boeren en voedsel niet meer wordt gelegd, alsof we straks werkelijk kunnen leven van bamboebladeren, rietstengels en coca cola. Zoete koek kan dan overigens ook niet meer, want daar zitten granen in. En die groeien niet vanzelf in natuurgebieden. 

Terug naar de bedrijfscontroles. Ook wij kregen er regelmatig mee te maken. En nee, wij stonden zeker niet te juichen. Het geeft toch altijd weer een boel werk en stress. Maar het belang ervan is iedere boer duidelijk. We kregen ook wel eens een onverwachte controle. Ook dat hoort er bij.   

"Op een keer krijgen we onverwacht controle. De controleur is duidelijk op zoek naar punten, waarschijnlijk wil ze bonussen scoren. Vandaag is een slechte dag voor ons. Vanaf de eerste minuut is duidelijk dat deze controle negatief uit gaat pakken. Alles wordt negatief uitgelicht. De pasgeboren kalfjes hebben geen eigen waterbakje. Nee, legt Luuk uit, ze krijgen een paar keer per dag melk, ze zijn nog maar net geboren. Luuk moet ze water geven uit een bak. Prima, hij laat mevrouw meteen wel even zien dat deze kalfjes nog te jong zijn om zelf water te gaan drinken. Als mevrouw dat graag wil. Hij probeert de kalfjes te laten drinken, maar het lukt niet, ze begrijpen het niet, en willen ook helemaal geen water drinken. ‘Kalfjes hadden geen beschikking over water, en hadden erge dorst’, schrijft mevrouw op haar formulieren."

Jammer dat mevrouw de controleur geen Nederlands kan, anders had ik haar best een leuke cd kado willen doen.

 

tirsdag den 7. oktober 2014

Dag van de Leraar

Een tijdje geleden was het de ’Week tegen Pesten’. Gisteren was het de ’Dag van de Leraar’. Er zijn veel bijzondere dagen in het leven geroepen, de meeste gaan langs me heen. Maar deze twee hebben voor mij wel een bijzondere betekenis.
 
Als je eigen dochter gepest en buitengesloten wordt op school, doet dat ongelooflijk veel pijn. Zelfs nu, jaren later, kan ik me de scenario’s nog goed voor de geest halen. Mijn dochter was destijds een heel verlegen en onzeker meisje van 10 jaar. Mooi, slim, viel niet uit de toon qua gedrag of uiterlijk. Maar met veel buikpijn en oorpijn. Met slaapproblemen. Tegen de tijd dat we erachter kwamen dat dit werd veroorzaakt door stress in de klas, was het al een hele tijd gaande. Het doet pijn als je kind zo verdrietig is. Het doet pijn, als anderen jouw kind, jouw kostbare liefde, afwijzen. In het boek ’luchtbel’ vertel ik over deze gebeurtenissen. Over hoe we geprobeerd hebben de sfeer om te buigen.
 
”De meiden hebben een topavond en -nacht. Ze kletsen tot diep in de nacht en het is supergezellig. Als ze de volgende morgen worden opgehaald door hun ouders, zeggen de ouders dat ze het een heel goed idee vinden, zo’n slaapfeestje. Ze zien dat de meiden het gezellig hebben gehad. Ze weten allemaal dat er erg veel conflicten onderling zijn. Het is goed als ze samen ook positieve ervaringen opbouwen, verwoordt één van de ouders het. Zo is het maar net. Een andere ouder geeft ons ook complimenten, deze klas heeft wel een extra duwtje in de rug nodig. Wat goed dat jullie dit initiatief hebben genomen! Ik antwoord dat Anne het niet altijd fijn heeft gehad in deze klas, maar dat ik blij ben dat het nu een stuk beter gaat. Weet ik veel.”
 
Dit is nog maar het begin. Hier ben ik nog vol goede moed. Hier ben ik nog naïef en idealistisch.
 
Er is tegenwoordig veel meer aandacht voor de gevolgen van pesten. Gelukkig maar, want er is helaas nog een lange weg te gaan. Bewustwording is het begin. Toen er op tv een programma over pesten was met een verborgen camera, kwam er heel veel kritiek. Want de scholen, maar vooral de ouders van de desbetreffende kinderen, kwamen in opstand. Het was natuurlijk hartstikke zielig voor die kinderen, om geconfronteerd te worden met de gevolgen van hun eigen gedrag in de groep. Het stond nu ineens op film, en dan kun je er niet meer onderuit. Dan zie je pas echt wat er gebeurt. Terwijl iedereen geschokt was bij het zien van de confronterende beelden, want het blijkt bijna altijd veel erger te zijn dan wordt vermoed, gingen de ouders zich beroepen op hun recht op privacy.
 
Ook in een Amerikaanse documentaire is op filmbeelden te zien hoe een jongetje mishandeld en bedreigd wordt. Iedere dag opnieuw. Het is een aangrijpende documentaire. Terwijl de filmbeelden er niet om liegen, wordt er alles aan gedaan om de verantwoordelijkheid af te schuiven. We zien het gebeuren. Om te huilen.
 
Wij hebben het ook ervaren: de meeste ouders toonden zich heel bereidwillig om het pestprobleem te helpen oplossen. Maar dan wel in z’n algemeenheid graag. Een spiegel worden voorgehouden vindt niemand fijn, maar soms is het nodig om verantwoordelijkheid te nemen. Om de verborgen rangorde in een groep overhoop te gooien. Geen doekje voor het bloeden (of voor de krokodillentranen) te gebruiken, maar moed te verzamelen. Of, om het qua taalgebruik maar dicht bij mezelf te houden, de koe bij de horens te vatten.
 
Ook de houding en daadkracht van een leraar is van onschatbare waarde. Onze dochter had de pech met een vriendelijke maar lakse leraar. Daarom kon het pesten blijven doorgaan. Maar er zijn ook leerkrachten die wel een stapje verder durven gaan en niet bang zijn voor het nemen van hobbels. Op de ’Dag van de Leraar’ krijgen zij van mij in stilte een lintje, een hele mooie met glimmers en glitters. Omdat ze goud waard zijn. Wat ben ik blij met leerkrachten die werkelijk in staat zijn om voor mijn kinderen het verschil te maken!
 
Ik heb ervoor gekozen om het pestprobleem in het boek te verwerken. Omdat pesten niet stopt bij alleen maar bewustwording.