Onze jaren in
Denemarken hebben hun sporen nagelaten. De eerste jaren vlogen voorbij. We
hadden het druk, maar ook erg leuk. We hebben veel nieuwe en leuke dingen
meegemaakt. De boerderij was verre van ”gelikt” maar dat was meteen ook de
grote uitdaging. We kregen kinderen. We hebben nieuwe vrienden gemaakt. We
hebben ons plekje gevonden hier.
En voor je het weet,
ben je dan alweer jaren verder. En ouder.
Er is de afgelopen
jaren veel gebeurd. Te veel. Maar ons leven ging gewoon door. Het was een sneltrein
die we niet meer konden stoppen. We hadden onze handen vol. Dat was goed, zo
hielden we ons hoofd koel. Dachten we.
En toen ging het
mis. Er kwam een moment dat alles stil kwam te liggen. Dat het niet meer ging. Gebroken.
”Luuk gaat een aantal keer terug naar
de dokter, en vraagt hem om hem alsjeblieft weer vooruit te helpen, want hij voelt zich zo
ziek. Ik ga mee, zeg dat het zo niet meer gaat, help ons alsjeblieft. Ik hoop
dat ze hem opnemen, ben inmiddels radeloos. Want er is toch ergens iets niet in
orde, dat kan niet anders. Hij mankeert anders nooit wat. Maar de
dokter zegt dat zijn lichaam totaal uitgeput is, hij moet meteen stoppen
met alles. Als je te lang over je grenzen heen gaat, gaan er functies
uitvallen, zo gaat dat bij een burnout. Een burnout?
Luuk een burnout?”
’Luchtbel’ is
begonnen als een soort dagboek. Schrijven is voor mij een therapie. De woorden
en zinnen bleven maar komen. Mijn verhaal over de aanloop en de gevolgen van de
burnout weerspiegelt een veel groter probleem hier in Denemarken. En dat is de
reden dat ik besloten heb mijn verhaal te delen.
Ingen kommentarer:
Send en kommentar